klik hier voor een landkaart van Ghana

Ghana

Van ongeveer 14 januari tot 9 februari 2005 fietsen we door Ghana. Op deze pagina staat ons reisverslag.
14 januari fietsten we in Hamile (de uiterste noordwesthoek) Ghana binnen. Toen we ons resterende geld omwisselden kregen we daarvoor een stapel van ruim 500 bankbiljetten. Het grootste briefje, dat van 20.000 cedis is namelijk maar 2 euro waard!. Dus we hebben ons geld nu in bundels in een plastic zak, zoals dat gebruikelijk is in Ghana.


Toen we die avond aankwamen bij het guesthouse in Lawra, hoorden we luid gehuil vanaf de straat. Een baby bleek zojuist te zijn overleden in het naburig ziekenhuis. De moeder en grootmoeder droegen het kind terug naar zijn dorp. 's Avonds hoorden we in het centrum van Lawra getrommel en gingen daar nieuwsgierig op af. We reden in het donker een pleintje op waar een groep muzikanten zat en, verspreid tegen de huizen en onder de bomen, allerlei groepjes mensen. "Toch niet weer een begrafenis?' fluisterde Marianne. Enkele mannen kwamen naar ons toe en legden uit dat ook hier vandaag een vrouw was overleden. We hadden een belangrijke regel geschonden door met onze fietsen het terrein van de Chief op te rijden. We hebben ons verontschuldigd en toen werden we uitgenodigd om de fiets weg te zetten en de begrafenis bij te wonen. Daar hebben we vriendelijk voor bedankt. Drie begrafenissen op een dag (eerder ook in Burkina) is wel genoeg. Toen we de volgende ochtend Lawra verlieten op weg naar Wa en we een agent de weg wilden vragen, werden we door hem aan de kant gezet op een erg dwingende manier. Wij toch meteen een hand geven en de weg vragen of we niet anders van plan waren. Voor we verder konden vroeg hij aan ons: "And what have you got for your friend?". We hebben hem afgewimpeld, maar later bedachten we dat we eigenlijk een cadeautje moeten maken voor dit soort corrupte lieden: Een leeg vache-qui-rit-doosje met daarin een gesoten envelop en een briefje met de tekst: "This is a present for an official who is abusing his power. Please give this envelope to your superior". Dat zal ze leren!

Onderweg was een groep van zo'n 20 mensen bezig met de bouw van een lemen huis. De leem wordt met water en stro gemengd door met de voeten te stampen en dan door vrouwen op het hoofd maar de bouw gebracht. Daar worden de muren in lagen opgebouwd. De bouw van een huis duurt 7 dagen, vertelden ze en mensen uit nabije dorpen komen mee helpen.
Momenteel zitten we in Wa, een best grote provinciestad, waar we vanmiddag door de labyrinten van de oude volkswijken dwaalden. Er is een oud paleis van de plaatselijke koning, de 'Wa Na', dat eigenlijk een dorpje in de stad is, omringd door robuuste lemen muren, die helaas nogal in verval zijn.



Accra, 9 februari 2005
In het Mole-natuurreservaat werden we al direct welkom geheten door een kudde olifanten terwijl we op onze fietsen naar het guesthouse reden. Dan zijn die beesten toch wel erg groot! Het guesthouse daar, waar we drie dagen verbleven is een echte aanrader. Het hotel met zwembad ligt op een heuvel, waarvandaan je uitkijkt over een vlakte met meertjes, waaraan gedurende de dag de olifanten, antilopen, bushbucks, wilde zwijnen, en allerlei vogels zich komen laven. Intussen zie je de krokodillen als boomstammen ronddrijven. Olifanten hebben van hen niets te vrezen en dollen als kinderen met elkaar in het water.


De bavianen maken dagelijks een rooftochtje langs de prullebakken rond het hotel. Zo stonden zij nieuwsgierig door ons raam te loeren en op het dak te springen, terwijl wij binnen op bed lagen. Een zo'n grote jongen kwam zelfs aan de klink van de voordeur morrelen, die Marianne gelukkig net op slot draaide. Wie zijn de apies en wie is toeschouwer? We zijn hier lekker bijgekomen en hebben ook genoten van de wandelsafari in de vroege ochtend.


Op weg door midden-Ghana wordt het landschap bepaald door veel zwartverschroeide aarde. Overal is het gras aangestoken, waardoor veel lage struiken en soms ook hoge bomen helemaal of half dood zijn en hun bladeren verliezen. Soms rijden we langs dikke rokende boomstronken. Wie de schuldigen zijn? Iedereen heeft er eeen andere verklaring voor: mensen die ratten vangen om te eten, Fulani-herders die hiermee het ontspruiten van vers gras voor hun vee versnellen, maar ook de houtskoolindustrie die voor vele dorpen duidelijk de belangrijkste inkomstenbron is. Vloekend rijden wij langs die verdoemde grauwe dorpen met grauwe mensen, waar stapels houtskool langs de weg staan om te worden vervoerd, zelfs naar Duitsland voor de barbeque, werd ons verteld. Om een centje te verdienen verbranden deze lieden hun eigen prachtige land. Geen boom van enig formaat staat hier meer overeind. Het is een wijkdverbreid probleem waarvoor de overheid geen oplossing weet te bieden, omdat er voor deze arme luizen geen alternatief is.
Na lange tijd van moslim-dominantie krijgen we nu te maken met een ware concurrentieslag van christelijke gemeenschgappen. Zelfs het kleinste dorp begint met een variatie aan kerkgebouwen. En namen van winkels luiden bijvoorbeeld: GOD FIRST-plumbers, ASK GOD-photographs, JESUS ALIVE-market.


Op taxi's en busjes die je haast dood rijden staat: SHOWERS OF BLESSINGS, GOD IS LOVE, GOD IS GOD en veel meer raadselachtige wijsheden.
Op een gegeven moment wordt de lucht vochtiger en komen we vrij plotseling in de tropische zone. Ineens een overdaad aan groen, hoge bomen, en steeds meer tropisch fruit dat wordt verkocht langs de weg. We lopen weer te druipen van het zweet, maar wel kunnen we ons nu tegoed doen aan ananas, mango, papaya, avocado, bakbanaan en heerlijke kokosnoot.
In Mampong hebben we een teak-plantage bezocht van Global Green. Hierover maken we voor geinteresseerden later nog een apart verslag.
Na ons plantagebezoek viel tegen de avond de eerste stortbui na het droge Harmattan-seizoen. Veel te vroeg dit jaar, vertelde men. Eerst waaiden enorme stofwolken in het rond, de lucht betrok en na een paar eerste vette druppels ging het loos. Wij toekijken hoe marktkooplieden hun waren in veiligheid brachten, alles op het hoofd en dan de taxi in. Een uur later was de lucht helder en schoon en het rode stof van de straten weggespoeld.


Kumasi is de tweede grootste stad van Ghana en we hebben ons vergaapt aan de enorme markt, een rondleiding gehad in het curieuze Ashanti-museum en veel sierraadjes ingeslagen.
Vandaar in 3 dagen naar de kust: EINDELIJK DE ZEE!!


Prachtig gezicht met die branding, cactussen en kokospalmen. Helaas zijn het de vissers, die zo schilderachtig met hun boten vissen voor de kust, die het stand volschijten. Dus zwemmen is uit den boze. Overnacht bij Elmina, een spectaculair oord met zijn overdaad aan uitvarende en terugkerende vissersboten, en de chaotische handel en transport van de vis. Daarbovenuit rijzen twee burchten die lange tijd van de nederlanders waren en waar vandaan ivoor, goud en vooral ook veel slaven werden verhandeld. Echt indrukwekkend. Nederland financiert nu mede de restauratie van deze monumenten
Dan langs de kust naar Accra. Op een van die laatste dagen hadden we bijna een aanrijding met een volslagen idioot die ons rechts door de berm passeerde. Wat er precies gebeurde zullen we nooit weten omdat de klootzak doorreed. Het had ook anders kunnen aflopen...
Afgelopen zondag hebben we het nog met de politie aan de stok gehad in de kustplaats Winneba. De verwarde jongeman die we daags tevoren nog langs de weg zagen zitten, lag de volgende dag dood in de berm. Intussen reden alle kerkgangers en predikanten in hun s'zondagse goed voorbij of hadden slechte smoezen. Wij konden daar niet zo voorbijrijden en wilden wachten tot de politie zou komen. Maar die kwam gewoon niet. Jack is tweemaal heen en weer naar het bureau geweest om de politie te bewegen actie te ondernemen, terwijl Marianne bleef posten bij de dode. Pas tweeeneenhalf uur later waren ze bereid een jong agentje mee te sturen met de auto van een omwonende, want hun eigen politieauto was nergens te bekennen.
Nu zijn we in Accra waar we mogen logeren in het gastenverblijf van Global Green, waar Jack in teakbomen heeft geinvesteerd. We hebben een kort bezoek aan de plantage in Somanya gebracht.
Accra zelf is voor ons nu misschien net iets te druk, te chaotisch, te warm en te groot om het naar onze zin te hebben. We zijn met onze gedachten al op weg naar huis, merken we.
Morgenavond 10 februari vertrekt het vliegtuig naar huis...

terug