klik hier voor een landkaart van Burkina Faso
Burkina Faso
Van 4 tot 14 januari 2005 fietsten we door Burkino Faso. Op deze pagina staat ons reisverslag.
4 januari passeerden we de grens van Mali naar Burkina Faso.
Eerste stop is Fo, waar een man bereid was een nachtje elders te slapen en ons zijn kamertje te verhuren. Helaas zaten er allerlei prikbeestjes in de matras.
De volgende dag werd onderweg Marianne ziek.
Met schoolkinderen eromheen stond ze in de berm te braken en we hebben de rest van de dag in de schaduw van een boom door moeten brengen waar het doorlopend bezoekuur was.
Een meisje uit een nabijgelegen boerderijtje kwam plaatselijke medicijnen brengen die goed zouden helpen: peulen uit een boom, die in water geweekt werden (waardoor het water zurig wordt) en daardoorheen een poeder van waarschijnlijk gestampte bladeren.
Het bleek zijn werk te doen want 's avonds leek de boel te zijn gestabiliseerd.
's Avonds hebben we onze tent opgeslagen op het erfje van haar extended family.
De volgende ochtend hebben we die mensen als dank wat geld en kleren gegeven, want ze hadden zo goed als niks.
We hebben de reis hervat en het is Marianne gelukt om die dag de bijna 100 kilometer te rijden die ons restten naar 'Bobo': Bobo-Dioulasso, de tweede stad van Burkina Faso. Daar bleek men op de hoogte van het feit dat er twee Nederlanders op de fiets in aantocht waren!?
Toen werd Jack ook nog een dagje ziek...
En vandaag hebben we dan toch de stad verkend: de lemen moskee, de grote goed voorziene markthallen, de oude stad (wel heel erg vervallen hoor), de 'heilige vissen' in het modderige waswater van het riviertje de Houet, smeden en houtbewerkers, en het Regionaal Museum met een wel heel beperkte collectie, waarbij de suppoost zelfs zijn eigen frobelwerk heeft toegevoegd en probeert te verkopen...
16 januari 2005
In 3 dagen zijn we van Bobo-Dioulasso naar de grens met Ghana (Hamile) gefietst.
Veel tegenwind en stof op grotendeels laterietweg.
Onderweg ook weer een nacht in de bush geslapen.
Hier heeft Jack kennisgemaakt met 'chapallo', de drank die door de lokale bevolking wordt gebrouwen. De mout staat in grote lemen fornuizen buiten te borrelen en wordt daarna drie dagen vergist. Dan wordt hij lauw uit halve kalebassen gedronken. Overal zie je mensen met kalebassen onder een afdakje of een dikke boom. De smaak is zuurbitter naar witbier of cider. Heel dorslessend en supergoedkoop.
Huizen zien er hier uit als kleine lemen burchten en soms zie je prachtige voorraadhutten in de vorm van hele grote vaas!
De armoede die we zien langs de weg is soms heel schrijnend. Heel wat mensen die we langs de weg zien lopen, maken een matte, verslagen indruk, vinden we.
In Diebougou hebben we een avond opgetrokken met Soma, een jongen van 22 jaar, die ons zijn verhaal vertelde. Toen hij 12 was verdronk zijn vader, waardoor hij als oudste zoon in een klap de kostwinner werd voor het gezin dat in een afgelegen dorpje woont. Hij is toen naar de 'grote stad' gegaan om geld te verdienen, ondr meer als waterverkjoper. Sinds kort heeft hij een vaste baan bij een kippenboer. Zeven dagen per week vanaf 6 uur 's morgens moet hij het hok schoonmaken, de kippen voeren, de eieren rapen en ze op zijn fiets naar de stad brengen.
En dat voor een maandsalaris van 10.000 CFA (dat is ongeveer 15 euro). Om uit die misere te komen gaat hij 's avonds naar school en studeert hij daarna in zijn hutje bij de boerderij bij het licht van een olielamp tot 12 uur 's nachts. Hij heeft nog hoop op een beter toekomst. Met een diploma hoopt hij op een beter betaalde baan. En dan de volgende dag weer vroeg op...! We hebben samen gegeten en gepraat en beloofd contact te houden.
De laatste nacht in Burkina werden we wakker van luid gezang om half 5 's ochtends. Het klonk heel mysterieus en we vroegen ons af wat er gaande was en of we moesten gaan kijken. De volgende ochtend zijn we op onderzoek uitgegaan en bleek het om een begrafenis te gaan van een vrouw die die nacht over de grens in Ghana was overleden en naar haar dorp was overgebracht. We werden als belangstellenden hartelijk ontvangen en er werd een bank voor ons neergezet. Vanuit alle kanten van het dorp kwamen mensen jammerend en klagend naar de hut waar de vrouw was opgebaard. Een groep van Ballofoon- en trommelspelers hief dan muziek aan, waarbij de mensen meezongen.
Wij werden uitgenodigd in de dodenhut afscheid te nemen van de dode vrouw, omringd door weeklagende vrouwen. Ze was zittend in een stoel opgebaard. Later werd ze onder een laag afdak in het midden van het dorp geplaatst in afwachting van de begrafenis de volgende dag.
Later die ochtend van 14 januari zijn wij vertrokken, de grens over naar Ghana.